خودمونی

جدید

برسد به دست مردان محافظه‌کار.
یکی از دوست داشتنی‌ترین داستان‌های سلینجر بنظرم داستان فرنی و دوست پسرش لین هست.
لین به نظرم یه پسر احساسی درونگرا هستش. اون فرنی رو دوست داره ولی خیلی محافظه‌کارانه توی رابطشون پیش میره به طور آزاردهنده‌ای احساس خودش رو از صورتش پاک می‌کنه. به خیال خودش همه چیز اوکی هست فرنی اون رو دوست داره و برای گفتن دوست دارم ساده‌ی خود تعلل بیجا می‌کنه؛ غافل از اینکه فرنی توی رابطه خودشون دچار تردید شده ولی بازیگر خوبیه در واقع توی این داستان می‌بینیم که چطور هرکسی خلاف اون چیزی که تو دلش می‌گذره نشون میده.
وقتی که لین صحبت می‌کنه فرنی تمام تلاشش رو می‌کنه که تصویری از خودش نشون بده که داره با دقت گوش می‌ده و در موقعیت مشابه لین جری وانمود می‌کنه که انگار حواسش خیلی به صحبت فرنی نیستش. درست زمانی که باید اظهار نظر درستی داشته باشه یه چیز بی‌ربط و پرت و پلا می‌پرونه. 
فرنی لین رو دوست داره ولی سیگنال کافی رو از لین دریافت نمی‌کنه از یه طرف حس می‌کنه که به اندازه کافی درک نمیشه و عاشق نیست و از طرف دیگه احساس تکلف در قبال رابطه‌ای که ایجاد کرده.
و خب اگه به داستان کاری نداشته باشیم فکر می‌کنم که افراد محافظه کاری مثل لین در روابط با معشوق خودشون دچار مشکل بشند. اون‌ها سرد شدند طرف مقابل خودشون رو نمی‌بینند و انگار ترس از اظهار عواطف مداوم دارند غافل از اینکه ممکنه روزی که بیاد ببینند همه چی خراب شده و اون موقع تازه شروع کنند به عقب برگشتند که ببینند این شکاف از کجا شروع شده و هی به عقب و عقب‌تر برگردند. 
درسته که دوست داشتن خودجوشه ولی برای همیشگی بودن و حفظ طراوتش تلاش کرد خلاقیت به خرج داد و گول اعتراض نکردن‌ها رو خورد.

یه لطف مستمر کم‌کم تبدیل به وظیفه میشه به اون صورت اینکه دیگران با زیاده‌‌خواهی آزمون میخوان که اون لطف رو تکرار کنیم یا اینکه خود شخص حس میکنه اگه ترک عادت کنه گناه کرده و یا شخصیتش افت کرده و .

به عنوان یه مثال کوچیک:

دیروز میدون انقلاب یه پسر بچه ازم خواست که چیزی بخرم ازش منم گفتم که حین اینکه دنبالم میومد خیلی دوستانه گفتم که یه چیز بفروش که به کار مردم بیاد.

در واقع اکثر افرادی که ازش فال بخرند به خاطر دلسوزی و پول صدقه دادنه و تعداد محدودی هم انتظار روحیه گرفتن از فال‌های دستچین شده.

پسر بچه وقتی که صحبتم رو شنید گفت عمو یه چیز برام میخری؟

گفتم نه 

گفت به درک.

کمک به افراد بی‌بضاعت کار پسندیده‌ای هست ولی اگه درست انجام نشه گداپروری ایجاد میشه و به چشم وظیفه انتظار دارند که کمک کنید. 

بنظرم توی روابط با دیگر انسان‌ها دقت کنیم که لطفمون تبدیل به وظیفه نشه. 

حس لمس کردن آسمان زیبا نیست؟ وسوسه تجربه‌اش که من را قلقلک میده. ولی خب وقتی با خودم رو راست می‌شم می‌بینم به اندازه‌ی اینکه رویاهامو به آغوش بگیرم دستام رو باز نمی‌کنم. نمیدونم مشکل دقیقاً از کجاست شاید چندین مسئله دست به دست هم می‌دند. مثلاً به اندازه‌ای که باید تحقق رویاهامو باور ندارم و ترجیح دادم که به عنوان یه شی دکوری روی طاقچه خیال خودم برای جلوه دادن به نمای ذهنم ازشون استفاده کنم. شاید چون فکر می‌کنم که در زمان برای من صبر می‌کنه یا اینکه میشه یه شبه ره صد ساله رو رفتش.

اینکه زمان‌ها به کاری نکردن می‌گذره عذاب آوره. زندگی روی دور تندش حرکت می‌کنه و تا به خودت میای می‌بینی روز تمام شده فط آخر شب‌ها عصبی می‌شی که چطور امروز هم نتونستم اونطور که می‌خوام برنامه‌هامو پیاده‌سازی کنم. خودم بخشی از مشکلات رو می‌دونم ولی اونطور که خودم از خودم راضی باشم نمی‌تونم حلشون کنم.

مثلاً می‌دونم که تمرکز کافی روی مسئله‌ای که دارم حل می‌کنم ندارم ذهنی که مشوش شده و عمیق به مسائل نمی‌پردازه هرچند که طی این سال‌ها سعی کردم که خودم رو عادت ندم به اسکرول کردن مطالب و اگه یه مطلب طولانی رو می‌بینم دقیق بخونمش که کم‌عمق نشم ولی همچنان یک جای کار میلنگه.

خب اگه درست پیدا کرده باشمش نبود یک تایم برای آرامش برای تفریح برای نو کردن روحیه هستش. در واقع من از درس خوندنم از کدنویسی کردن خودم بسیار لذت می‌برم اما این دلیل بر این نمیشه که خودم رو از دیگر کارهایی که دوست دارم منع کنم درسته که زمانم خیلی محدود شده ولی فکر می‌کنم حذف کردن بقیه بعدهای زندگیم حداقل به شخصیت من هم‌خوانی نداره. وقتی که مرور می‌کنم اینقدریک نواخت با وظیفه‌ای دوست داشتنی دانشگاهیم می‌پردازم که یه جایی مغزم ارور میده و همه چی به بطالت می‌گذره.

هرچند ذهن من لجوجه ولی باید بپذیره که یه زمان باید برای استراحت کردن و ادامه دادن مسیر نیاز داره اون هم یه استراحت حداقل نیم روزه ولی نه به خواب سپردن یا نت گردی یه استراحت از جنس با آرامش قدم زدن، تئاتر یا سینما رفتن و . چون اگه این کار رو نکنیم با موجودی رو به رو می‌شیم که نه تفریح می‌کنه نه کار می‌کنه و فقط زمان می‌گذره.

اگه کوتاه بخوام جمع بندی کنم: اول از هرچیز باید خودباوری و ایمان به رسیدن به هدف یا نزدیک شدن بهش وجود داشته باشه ذهنیت برنده وجود داشته باشه جوری که با رخ دادن ناملایمتی‌ها پا پس نکشیم. این دید برنده باید تلاش زیادی رو به ارمغان بیاره که این تلاش با زیاد شدنش زندگی رو یک بعدی و سنگین می‌کنه جوری که رو به جلو حرکت نمی‌کنه ولی میشه با تفریح‌ها مناسب و مشخص چرخ دنده‌های ماشین زندگی رو روغن‌کاری کرد.

برای لمس آسمان باید باور داشت که میشه لمسش کرد و درست براش تلاش کرد.

متن زیر در خصوص یه سکانس زیبا از فیلم Good Will Hunting هست اگه دوست ندارید spoil بشه نخونید.

Sean از اولین روزی که همسرش رو دیده می‌گه، روزی که یه مسابقه بزرگ بیسبال بوده و برای تهیه بلیطش با دوستاش یه روز توی خیابون‌ها خوابیده بوده. از هیجان بازی و اتفاقات کم‌نظیرش می‌گه جوری تعریف می‌کنه انگار خودش یکی از بازیکن‌ها بوده ولی بعد یه دفعه بنگ، به Will می‌گه که در اون لحظات توی استادیوم نبوده و با دختر مورد علاقش توی بار نشسته بوده.

Will باورش نمی‌شه که فقط برای یه دختر از اون بازی تاریخی دست کشیده باشه. براش قابل درک نیست. چون عشق رو تجربه نکرده و فراتر از کتاب و متن‌ها چیزی ندیده.

اما Sean می‌گه اون دختر مسحور کننده بود، و پشیمون نیست از اینکه 20 سال پیش دیدتش و 18 سالی که باهاش ازدواج کرده یا 6 سالی که به خاطر مریضی همسرش کار رو ول کرده.

او پذیرفته که زندگی با خسران همراهه نه شکایتی داره که بگه چرا من و نه اینکه از انتخاب‌ها پشیمون باشه. در زندگیش عشق رو انتخاب کرده. 20 سال تمام عشق رو در خوشی‌ها و ناراحتی‌ها تجربه کرده. چه چیز زیباتر از این؟

داستان آهنگ Whiskey In The Jar به قرن 17 میلادی نسبت داده می‌شه. با این وجود گروه The Dubliners این آهنگ فولک ایرلندی رو در سال 1967 به زیبایی اجرا کردن. داستان این آهنگ در خصوص یک راهزن هست که معشوقه‌اش (یا همسرش) بهش خیانت می‌کنه. و در مجموعه سبک زندگی این فرد رو نشون می‌ده که با غارت، می‌گساری و دیگر خوشگذارنی‌ها می‌گذره :دی

این آهنگ ریتم شادی داره و معروف‌ترین قسمتش عبارات زیر هست:

musha ring dumma do damma da

whack for the daddy 'ol

whack for the daddy 'ol

there's whiskey in the jar

دو خط اول امروزه معنی خاصی نداره حالا شاید 400 سال پیش داشته :)) . به هر حال فکر می‌کنم که این 3 خط اول بیانگر سرخوشی راوی داستان از پولی که یده و اشتیاق به خرج کردن اون از طریق وقت گذرونی می و معشوقه القا می‌کنه. و بعدشم می‌گه که ویسکی‌ها تو شیشه هستند. فکر می‌کنم اگه یه آدم مست و سرخوش رو در نظر بگیرید که داره پول‌هاشو خرج می‌کنه این چند خط قابل لمس‌تر باشه.

این آهنگ توسط گروه راک Thin Lizzy به سبک خودشون باز خونی می‌شه و پس از اون گروه  Metallica این آهنگ رو به صورت سنگین‌تری بازخوانی می‌کنه و موفق می‌شه جایزه گرمی رو بدست بیاره.

دانلود نسخه The Dubliners

دانلود نسخه Thin Lizzy

دانلود نسخه Metallica

خب دیگه بهتره از این بدآموزی‌ها دست بکشیم :)) و گوش‌هامون رو با جریان مقدس موسیقی‌ بیکلام و آرمش بخش این کشور شست‌شو بدیم.

موسیقی The dear irish boy یک موسیقی با نسخه‌های متفاوته، که از بین اون نسخه‌های من نسخه‌ی بیکلامی که توسط Séamus Tansey با فلوت ایرلندی نواخته شده را خیلی دوست داشتم. این موسیقی علاوه بر صدای دلنشین سازش ملودی و ریتم آرومی داره پیشنهاد می‌کنم که گوش بدید.

دانلود نسخه بیکلام The dear irish boy (فلوت نوازی Séamus Tansey)

اگه علاقه به موسیقی فولک کشورهایی نظیر اسکاتلند، ایرلند و دیگر کشورها نزدیک به این کشورها دارید. گروه‌ Celtic Woman پیشنهاد می‌کنم. همچنین تک آهنگ May it be از Enya که در فیلم ارباب حلقه‎ها شنیدیم پیشنهاد می‌شه.

از 13 سالگی تا به الان که 25 سالمه افسردگی رو به دلایل مختلفی تجربه کردم. هیچ‌وقت دارو مصرف نکردم هیچ وقت پیش روانشناسی نرفتم و یا سیگار و مشروب امتحان نکردم و اینکه هنوز هم نمی‌دونم کی افسرده می‌شم. در واقع خیلی از، مواردی که برای افسردگی مطرح می‌شه جزئی از لایف استایل من شده و توی این نقطه‌ای که هستم این چیزا رو بد نمی‌بینم و سعی کردم که روند عادی زندگیم مختل نشه.
اگه قرار باشه به کسی کمک کنم با حوصله براش وقت می‌ذارم ولی اگه به معاشرت‌های روزمره باشه برام صحبت کردن واقعاً سخته. خیلی وقت‌ها می‌بینم که بهم پیام داده شده ولی دوست ندارم حتی پیام‌ها رو باز کنم که بخونم.
باعث رنجیده شدن دوستای اندکم می‌شم هرچند وقت یه بار خودم رو مجبور می‌کنم که باهاشون صحبت کنم، با این وجود همیشه صحبت کردن‌ها خوب پیش نمی‌ره.
اگه یه مدت با فردی صحبت نکنم سختم میشه که بهش پیام بدم. با این وجود حضور توی جمع‌ها رو دوست دارم نه اینکه مجلس به دست بگیرم بیشتر حضور داشته باشم.
موسیقی خیلی بهم کمک می‌کنه. وقت‌هایی که از last fm استفاده می‌کردم در یک سال میانگین روزی 60 ترک گوش می‌دادم.
یاد گرفتن چیزهای نو حالم رو بهتر می‌کنه فتوشاپ، یادگیری زبان، ادیت فیلم و . چیزهایی بودن که چند سال اخیر حالم رو بهتر کردن.
موسیقی معمولاً بی‌کلام گوش دادم و بهم آرامش داده. جدا از اون رمان خوندن هم بهم کمک کرده البته مثل آهنگ گوش دادن به کتاب خوندن مشغول نیستم.
آشپزی هم لطف خودش رو داره دوست دارم که خلاقیت به خرج بدم و مزه‌ها رو با هم قاتی کنم این مسئله کمک می‌کنه که اشتهام هم برگرده وگرنه اگه غذا خوردن خانوادگی نباشه زیاد پیش میاد چیزی نخورم. (اضافه وزن زیادم به خاطر اینه هیچ تحرکی ندارم و چند ماه تو خونه می‌تونم بمونم)
شطرنج به من خیلی کمک کرد که فکرمو متمرکز کنم می‌تونم ساعت‌ها به یه موضوع خاص وقت بگذرونم بدون اینکه به چیز اضافه‌ای فکر کنم.
خیلی از ناراضی بودن خودم به این خاطر بود که خیلی ایده‌آل گرا بودم الان که با خودم کنار اومدم پُخی نیستم راحت‌تر مسائل رو می‌پذیرم در واقع سعی کردم از ایده‌آل گرایی خودم رو کاهش بدم.
خیلی نسبت به انجام کارها بی‌حوصله هستم به همین علت از اپلیکشن‌های گوشی استفاده می‌کنم که ماشین‌وار بهم بگه چه کاری رو انجام بدم و منم انجامشون می‌دم. (همیشه جوابگو نیست ولی بیشتر وقت‌ها که می‌نویسم بهش پایبندم.)

من در این سطح زندگی خودم رو پذیرفتم و احساس بدی نسبت به چیزی که افسردگی می‌نامنش ندارم فقط برای چیزهایی که زندگیم رو مختل می‌کنه سعی کردم راه‌حلی دست و پا کنم و خوب جواب داده. 
به تنهایی خودم خورده نمی‌گیرم باهاش اوکی هستم فقط وقتی که به سکوتم اعتراض می‌شه و می‌خوان تغییرم بدن حالم بد می‌شه. خانواده تو این حال بد کردن خیلی توانمند هستن. از خیلی جهات متوجه مشکلاتم نیستن و انتظارتشون آزارم می‌ده.
شاید فقط فقدان رویابینی دوران کودکیم حس کنم. چون بچه که بودم شب‌ها زیاد داستان سرایی می‌کردم الان خیلی حوصلش رو ندارم.
صادقانه همچنان مشکلات هست که آزارم می‌دند. و هیچ راه حلی براشون ندارم ولی خصوصی هستند دوست ندارم اینجا عنوان کنم.

امیدوارم راه‌کارهایم به کار بقیه بیاد.

Dead poets society

1989

می‌شنوی؟ صدای لحظه‌ها را می‌شنوی؟ بازدم نفس‌های مرگ بر گردنت سنگینی نمی‌کند؟ مو به تن من که سیخ می‌شود. هر کسی پیمانه‌ای دارد که مرگ در حال نوشیدن آن است. بله ما در حال تمام شدن هستیم و خود باید تصمیم بگیریم که چه از این دنیا می‌خواهیم. طریقه‌ی راه رفتن در مسیر زندگی آنقدرا هم مهم نیست. مهم اینه که از مسیر لذت ببری. ممکن است زمین بخوری یا پرچم موفقیت را به اهتزاز در بیاوری. میزان نحوه تلاش شما برای آرزوها و قدری شانس است. به هر حال به یاد بسپارید که شما را با قضاوت دیگران در قبر نمی‌گذارند. شما نمی‌توانید با مرگ برقصید امّا اگر مایل به ادامه مسیر نیستید می‌توانید با ظرفی که با کارهای‌ بیهوده، دنبال نکردن آرزوها و ریسک‌های نکرده تزیین شده است! شام میل کنید!

از نظر من متن بالا بیانگر پیام فیلم هستش. در خصوص فیلم می‌تونم بگم که فیلم‌نامه‌ی قشنگی داره و اگر از نعمت یک معلم ادبیات خوب در دبیرستان بهرمند شده باشید این فیلم می‌تونه خاطرات اون دوران رو برای شما زنده کنه. بازی بازیگرها خیلی چنگی به دل نمی‌زنه بیشتر اتفاقات توی فیلم و دیالوگ‌های قشنگش هست که آدم رو پای فیلم میخکوب می‌کنه.

2تا از دیالوگ‌هایی که از فیلم خیلی دوست داشتم: 

"We don't read and write poetry because it's cute. We read and write poetry because we are members of the human race, and the human race is filled with passion. Medicine, law, business, engineering, these are noble pursuits and necessary to sustain life. But poetry, beauty, romance, love, these are what we stay alive for."

So avoid using the word 'very' because it's lazy. A man is not very tired, he is exhausted. Don't use very sad, use morose. Language was invented for one reason, boys - to woo women - and, in that endeavor, laziness will not do.

My left foot

1989

این فیلم جمله‌ی پا پس نکش را به زیبایی تصویر می‌کشد. Christy Brown با پای چپ خود نقاشی می‌کند، می‌نویسد و سعی می‌کند استقلال خود را تا آنجا که می‌تواند حفظ کند. Daniel Day-Lewis نیز برای کسب این مهارت‌ها 8 هفته در یک کلینیک آموزش دیده. زندگی را از چشم Christy می‌ببیند و تا پایان فیلم‌برداری فیلم حاضر نمی‌شود از شخصیت جدا شود. او حتی ویلچر خود را رها نکرد و برای فیلمبرداری باید او را با ویلچر به محیط مورد نظر انتقال می‌دادند.

توانمندی این بازیگر در ایفای نقش و حس مسئولیتش در قبال فیلمی که بازی می‌کند قابل ستایشه.

اما خود فیلم:

داستان این فیلم در سال 1932 آغاز می‌شود. جایی که Christy Brown تازه متولد شده خود را بین انبوهی از فرزندان خانواده Brown می‌یابد. او فقط قادر است که از پای چپش استفاده کنه و ما روایت زندگی او را تماشا می‌کنیم.

این فیلم احساسات انسانی، نیازهای انسان، همبستگی خانوادگی، دغدغه‌مندی مادرانه و سبک زندگی خانواده‌های ایرلندی در سال‌های 1930-1970 میلادی را به تصویر می‌کشد. این سبک از زندگی بسیار مشابه خانواده‌های ایرانی هست که در سال‌های 1330 شمسی (حدود 1950 میلادی) شکل گرفتند هست. خواهرها و برادران Christy  با تمام وجود برادرشان را حمایت می‌کنند. آن‌ها در سختی‌ها کنار هم هستند و خودخواهی در وجودشان رخنه نکرده. یکی از محدود فیلم‌هایی که به کلمه خانواده معنای زیبا می‌بخشد و مشخص می‌کند که یک خانواده چقدر می‌تونه به رشد اعضای آن کمک کند.

مادر Christy همانند خیلی از مادرهای ایرانی هست که یک تنه بار مدیریت خیلی از مسائل خانواده را به دوش می‌کشد. در کنار بازی توانمند خانم Brenda Fricker شخصیت ایثارگر خانوم  Brown قابل تقدیر است.

پدر Christy با تمام وجودش به جمله هر آنکس دندان دهد، نان دهد اعتقاد دارد و از هیچ فرصتی برای فرزندآوری نمی‌گذرد!!! و احتمالاً هم این دید داشته که وظیفه اصلی تربیت کودکان به عهده مادر خانواده است!!! اما این اهمال در وظایف و نبود دوراندیشی بیشتر در آموزش ندیدن فرد است تا نخواستن.

اگر می‌خواهیم که خانواده‌ها نشاط بیشتر و همبستگی بیشتر داشته باشند به پسران خود بیاموزید و از همسران خود بخواهید که یاد بگیرند.

در ادامه متن خطر spoil شدن فیلم وجود دارد پیشنهاد می‌شود که بعد از دیدن فیلم آن را بخوانید.

دیالوگ‌هایی که در این فیلم جالب بودند:

مادرها چیزهایی در خصوص فرزندشون می‌بینند که دیگران قادر به دیدن آن‌ نیستند.

.There's something in that voice that

that disturbs me

?What do you mean

Too much hope in it

مادر Christy امید به عشق را در فرزندش می‌بند و از لطمه خوردنش می‌ترسد. او از روحیه پسرش اطلاع دارد نیاز به عشق ورزیدن.

و بالاخره روزی که مادر Christy ازش می‌ترسد سر می‌رسد. پسرش جرئت ابراز عشق می‌کند و مخاطبش سعی محترمانه رد کرن آن دارد.

I love you, Eileen

 And I love you, Christy

No, I really love you

انسان‌ها باید خیلی مراقب رفتار خود در قبال دیگران باشند. مهربانیشان منجر به علاقه‌مندی طرف مقابل نشود.

در نهایت مادر Christy سعی می‌کند که Christy را از این بحران‌ عاطفی نجات بده.

You get more like your father every day

All hard on the outside

and putty on the inside

It's in here battles are won

Not in the pub, pretending

to be a big fella in front of the lads

Right, if you've given up, I haven't

می‌دونی بسیاری از آدم‌ها با تمام نقص‌هایی که دارند باز هم نیاز به عشق تو وجودشون وجود دارد. و Christy از این قاعده مستثنی نبود با وجود اینکه می‌دونست نمی‌تونه مثل خیلی از آدم‌های سالم باشه ولی پا پس نکشید و برای تشکیل خانواده خودش تلاش کرد. بر این باور بوده که برای خوشحال بودن یک زوج قرار نیست کامل باشند.

گپی در خصوص Christy

می‌دانم اگه جای او بودم چقدر برای تحقق همچین چیزی تلاش می‌کردم، حدس می‌زنم که هیچ وقت نمی‌تونستم همچین انتظاری از کسی داشته باشم ولی جرئت او را دوست داشتم. شاید هم واقعاً باید کاستی‌های همدیگه را تا جایی که می‌تونند بپذیرند، در کنار هم از پس سختی‌ها بر بیان و با هم بودن رو لمس کنند.

Failure was the scariest monster in my life I have tried to keep
myself far far away from him, but I have encountered that many times. In my studies, relationships, etc. Now I understand that there is no way to
escape from him. It’s hard to keep walking on the road of life when I feel a Goblin is on your shoulder, I can feel his weight, hear his voice which has paralyzed our hopes many times. 

You know, in these situations people can’t make a plan for their future, just want others to leave them, stay in bed for the whole day and wait to a better day that doesn't exist. they want to believe that everything will fine but they can't.

Honestly, the Goblin was on our shoulders from the first day of life and will stay to last. Goblin is fat now and has collected many golds.

Remember that Rome wasn't built in a day and accept that no one loses weight in one day even Goblins!!!  We shouldn’t feed him or share golds with him. So let’s forget him, have a little dance with our dreams and don’t allow that our dance mate sees the face of the devil. Take bake golds in the form of experience. Times never back but we can learn from the past.

فکر کنم 3-4 سال پیش بود این رو سمبل کردم.

اون زمان یکی از صحنه‌های اعدام بازی اساسین‌ کرید رو در نظر گرفته بودم و خب تا امروز هم اسم نداشت  دیگه گفتم اینجا می‌ذارمش یه اسمی هم براش انتخاب کنیم 

یادم نیست به چه برنامه‌ای این رو تولید کردم. فقط هر وقت که موسیقی رو پلی می‌کنم یادم میاد موقع ساختنش چه چیزی رو تصور می‌کردم.

دیگه جوان بودیم، خام و بیکار!!!

Wild Imagination

Amirhossein

:))

طبل‌ها نواخته می‌شوند و یک اساسین را برای اعدام به سمت چوبه دار می‌برند. بعد اساسین‌های دیگه رو می‌دیدم که بین جمعیت خودشون رو قایم کرده بودن هر کدوم با سلاح‌های مخصوص خودشون. نگاه‌های جدی که خودشون رو دارند به سمت دار نزدیک می‌کنند. به همین منظور یه صدای ریز و سریع اضافه کردم که مثل قدم‌های اونا باشه. وقتی که اساسین رو سمت چوبه‌دار می‌برند صدای مرموز و پس از اون صدای همگانی انسان‌ها میاد که یه آوای طولانی سر می‌دهند. کشیش موعضه می‌کنه؛ در این حین اون صدای قدم‌های ریز رو قطع نکردم. بعدش یک ریتم تندتر رو اصلی قرار دادم که در این حالت بر خلاف قبلی دیگه پنهان به دار نزدیک نمی‌شند. علنا اساسین‌ها برای نجات هم کیش خودشون دارند به سمت چوبه دار نزدیک می‌شند. بعدش که برای نبردشون صدا اضافه کردم که خب نوشتن جزئیات جنگشون حوصله خواننده رو سر می‌بره. پس از اون هم فرار با اسب‌ها و جنگ روی اسب‌ها هست که با کمان و شمشیر می‌جنگند و در نهایت خودشون نجات داده و با اسب‌سواری در افق محو می‌شوند. :))

پسوردش هم AHS گذاشتم.

سربازها به خاطرات متعددشان در دوران سربازی شهره هستند. گویی زمان در آن دوره معنا ندارد و به اندازه‌ی ده‌ها سال خاطره از آن دوران در ذهن خود دارند. امّا من قرار نیست برای شما خاطره‌گویی کنم و به این بسنده می‌کنم که نگاه کلی و برداشتی که از این دوران داشتم را نقل کنم.

اولین نکته‌ای که در دوران سربازی برای من دارای اهمیت بود ساختار پادگان و نحوه آموزش بود. گویی خاطرهای قدیمی از اعماق مغزم فریاد می‌زدند که آیا ما را به یاد داری؟ با نیشخندی به من گفتند که تو از دیرباز برای اینجا آماده شده بودی امّا وقفه‌ی دانشگاه و پرورش یافتن ذهن تو مانع از این شد که ما به تصمیم خود جامع عمل بپوشانیم.

آن خاطره‌های دبستان، راهنمایی و دبیرستان درست می‌گفتند. ما سربازها را درست مانند گذشته، اول صبح، به خط می‌کردند. درود می‌فرستادیم و دقیقاً همچون زمان راهنمایی خبردار، تکبیر می‌گفتیم. سیستم آموزشی ما را برای همچین روزی آماده کرده بود همانند یک کالایی که در خط تولید کارخانه‌ای قرار گرفته باشد. محصول این کارخانه انسانیست که من بودنش از او گرفته شده است. او فرصت شناخت و پرورش استعداد خود را نمی‌یابد و با سیستم ارزش دهی صفر یا یکی بزرگ می‌شود.

برای هر مبحث یک کتاب از قبل تدوین شده بود که تنها مرجع ما محسوب می‌شد، مهم هم نبود که ما چقدر به مطالب علاقه داریم یا اصلاً در آینده چه استفاده‌ای از آن‌ها بکنیم! تاکید داشتند که ((ارتش چرا ندارد.)) و شما دانشجویان (ما را دانشجو خطاب می‌کردند.) باید تمامی مطالب، دستورات را با سر سپردگی کامل بپذیرید و اجرا کنید. "من" یا "ما" کلماتی خارج از مفهوم بودند. هر کس باید از سلسله مراتب خود اطاعت می‌کرد که در انتها به راس قدرت برسیم. هرکس فدای بالا دستی خود بشود تا سر شاخه برقرار بماند. مسئولیت پذیری در اجرای دقیق دستورات خلاصه می‌شد و خارج از چارچوب آن دستورات ما هیچ وظیفه‌ای به عهده نداشتیم. به عبارت دیگر به ما بی مسئولیتی آموزش داده می‌شد. بی مسئولیتی در قبال خود و جامعه. سرباز که بدنه اصلی ارتش است خالی از اهمیت است.

از او قدرت تصمیم‌گیری گرفته شده است. ما باید یاد بگیریم که خود تصمیم بگیریم و مسئولیت تصمیم را به عهده گرفته. برای جامعه تلاش کنیم. قدم‌های خود را در راستای بهبود مردم برداریم. این مردم هستند که دارای اهمیت والا هستند. مسئولیت تصمیم‌گیری نباید بر دوش دیگر افراد یا حتی بر رمز و رازهای غیب انداخته بشه. اگر انتخاباتی می‌خواهید شرکت کنید (در هر کجا و هر زمان) مبنای انتخاب خود را باید تصمیم عقلی خود بگذارید. اگر در زندگی می‌خواهید برای آینده تصمیمی بگیرید فال گرفتن یا استخاره گرفتن برای انجام دادن یا ندان آن کار برابر است با شانه خالی کردن از به عهده گرفتن مسئولیت پیش رو.

خلاف نحوه پرورش سیستم آموزشی کشورمان ما به افرادی نیاز داریم که در قبال خود و جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کند احساس مسئولیت کنند. مسئولیت زندگی خویش و تاثیراتی که بر افراد پیرامون خود می‌گذارد را به عهده گرفته و در راستای پیشرفت قدم بردارد. یک انسان مسئولیت‌پذیر، زباله در خیابان نمی‌ریزد. اگر جزئی از نهادی شود از اموال آن نهاد همچون اموال خود مراقبت می‌کند. از احساسات، شخصیت و غرور همسر خود همچون خود مراقبت می‌کند. به بهانه‌ی اینکه این کشور مملو از و پارتی‌بازی است حق دیگران را ضایع نمی‌کند. او اختلاس نمی‌کند. کمک کردن به دیگران پیش او سخت نیست.

باشد که بتوانیم انسان‌های مسئولیت‌پذیری شویم.

رفتارهای انسان در طول دوره زندگی خویش و یا حتی پس از مرگش مورد قضاوت افراد بسیاری قرار می‌گیرد. حال با گسترش فضای مجازی دایره افراد قضاوت کننده بسیار وسیع شده است. امروزه ما باید پاسخ‌گوی بسیاری از سلیقه‌ها با رنج سنی بسیار متفاوت باشیم. حتی آن نوجوان 13 ساله که از زندگی تجربه‌ی بسیار محدودی دارد به راحتی با گوشی هوشمند خود به روی مبل لم داده و تیغ انتقادات نسنجیده خود را به سمت زندگی افراد پرتاب می‌کند. در وهله‌ی اول با خود می‌گوییم خب بهترین کار نادیده گرفتن این افراد است. چرخ زندگی ما بدون نظرات این افراد هم می‌چرخد. پس بهتر از به هر چیز به اندازه‌ی ارزشش بها بدیم. یا حتی ممکن است با خود سانسوری یا نشان ندادن درونمان از گزند این انتقاد خود را مصون نگه داریم. راه حلی که ساده‌تر به نظر می‌رسد امّا در حقیقت درون آدم را راضی نگه نمی‌دارد.

حال فرض کنید که شما یک شخص معروف باشید که چشم‌های زیادی در دنیا به زندگی خصوصی شما نگاه می‌کند و با اطلاعات ناقص خود قضاوت‌های دو هزاری خود رو انجام می‌دهند. امّا اتفاق جدیدی که با رشد این جمعیت صورت گرفته این است که ما با یک دادگاه مجازی رو به رو هستیم که فقط می‌خواهد سریع قضاوت کند و حکم صادر کند. افرادی که صلاحیت قضاوت کردن نداشتن حالا قدرت حکم صادر کردن دارند. دیگر نمی‌شود با خودسانسوری از دست آن‌ها مخفی شد. و حتی دیگر نمی‌شود آن‌ها را نادیده گرفت چون این افراد می‌توانند شغل شما را ازتون سلب کنند. به شما ضرر مالی برسونند و حتی در دادگاه واقعی شما را محکوم کنند. قدرت یافتن افرادی که صلاحیتش ندارند واقعه‌ی وحشتناکی است که فضای مجازی آن را رقم زده است.

امبر هرد ناخواسته سیلی محکمی به دنیا زد که از بلکه از حماقت خود دست بردارند. (البته شک دارم همچین اتفاقی رخ بده.) او با فریب دنیا و مظلوم‌نمایی خود توانسته بود که حقیقت را دروغی غیر باور جلوه دهد. او به جنس مونث خیانت بزرگی کرد و از نظر من بزرگترین ضربه به امپراطوری جنبش Me2 تا به الان وارد کرده است.

تا پیش از این یک زن می‌توانست با سوء استفاده از جنسیت خود ادعا کند که مورد آزار یک مرد قرار گرفته است و زندگی را بر او جهنم کند. اتفاقی که گریبان‌گیر مردهای مشهور دنیا و به طور خاص  فوتبالیست‌ها شده بود. یک ادعای ساده کافی بود تا تمام خبرگزاری‌ها رو مجاب کنند که آن را پوشش دهند و تمام ن سرتاسر دنیا به حمایت از این ادعای بپردازند. پس از تبرئه شدن فوتبالیست‌ها و حتی محکوم شدن یکی از این خانوم‌های کلاه‌بردار این فکر به ذهن افراد خطور کرد که این زن‌ها کلاه‌بردارند. امّا شاید کسی فکرش هم نمی‌کرد امبر هرد تو دل برو یک هیولا زشت بیشتر نباشد.

تشکر می‌کنیم که از جانی دپ که در مقابل هجمه یک دنیا طاقت آورد. از نظر من او نمونه‌ی زنده‌ای است که فریاد می‌زند نباید با توجه به جنسیت افراد در خصوص افراد پیش‌داوری کرد. البته امید ندارم که دنیا صدای او را آنگونه که باید بشنود.

به رسم ادب سال جدید رو تبریک می‌گم :دی 

خب از خط بعدی هم توصیه می‌کنم نخونید چون حوصله‌ی پاسخ به افرادی که از خوندن متن زیر ناراحت می‌شوند ندارم. البته می‌تونید بخونید و بهم توهین کنید برای من اهمیتی نداره. 

امسال توی تبریک‌هایی که بهم گفته شده، بیشتر افراد بهم می‌گفتند که ان شاء الله سربازیت زودتر تمام شه. من متوجه نمی‌شدم که این حرفشون الان دعا هست یا نفرین به هر حال منم تشکر می‌کردم  دعای خیر برای اون‌ها. از این جهت می‌گم نفرین که تاریخ اتمام سربازی من از همین الان مشخصه و تنها راه زودتر تمام شدنش مرگ هست که با توجه به شرایط فعلی خیلی هم دور از ذهن نیست. افراد افسار گسیخته‌ای که پس از حمله به شمال به حال نیز قصد جان مردم جنوب کرده‌اند. احتمالاً برای من خبر هلاک شدنشون توی جاده ناراحت کننده نیست. 

حالا خودم همچین آدم جون دوستی نیستم و جدا از بیماری و برق گرفتگی توی محل سربازی احتمال تصادف توی مسیری که باید به سربازی برم کم نیست. همینطوریش هم نمی‌دونم چرا زنده‌ام و اضافی‌ ام ولی خب نمی‌تونم ببینم قاتلان آسوده به سفر می‌روند و بی‌تفاوت باشم.

امسال رو با آهنگ Love in the Dark شروع کردم، چند سال پیشاین آهنگ رو از شخصی دریافت کردم و خیلی ناراحتم کرد. ولی خب در سال 98 بیشترین تعداد دفعات شنیده‌ شدن از جانب من رو به خودش اختصاص داد و احتمالاً در سال 99 هم این روند ادامه خواهد داشت. 

نمی‌دونم در سال جدید چه چیزهایی در انتظارمه اصلاً بهش فکر نمی‌کنم. فقط منتظرم زمان تصمیم بگیره. با این حال تا الان سعی کردم برای دوستانم نقاب بزنم و آهنگ‌های آروم و امید بخش بفرستم :)) 

رفتارهای انسان در طول دوره زندگی خویش و یا حتی پس از مرگش مورد قضاوت افراد بسیاری قرار می‌گیرد. حال با گسترش فضای مجازی دایره افراد قضاوت کننده بسیار وسیع شده است. امروزه ما باید پاسخ‌گوی بسیاری از سلیقه‌ها با رنج سنی بسیار متفاوت باشیم. حتی آن نوجوان 13 ساله که از زندگی تجربه‌ی بسیار محدودی دارد به راحتی با گوشی هوشمند خود به روی مبل لم داده و تیغ انتقادات نسنجیده خود را به سمت زندگی افراد پرتاب می‌کند. در وهله‌ی اول با خود می‌گوییم خب بهترین کار نادیده گرفتن این افراد است. چرخ زندگی ما بدون نظرات این افراد هم می‌چرخد. پس بهتر از به هر چیز به اندازه‌ی ارزشش بها بدیم. یا حتی ممکن است با خود سانسوری یا نشان ندادن درونمان از گزند این انتقاد خود را مصون نگه داریم. راه حلی که ساده‌تر به نظر می‌رسد امّا در حقیقت درون آدم را راضی نگه نمی‌دارد.

حال فرض کنید که شما یک شخص معروف باشید که چشم‌های زیادی در دنیا به زندگی خصوصی شما نگاه می‌کند و با اطلاعات ناقص خود قضاوت‌های دو هزاری خود رو انجام می‌دهند. امّا اتفاق جدیدی که با رشد این جمعیت صورت گرفته این است که ما با یک دادگاه مجازی رو به رو هستیم که فقط می‌خواهد سریع قضاوت کند و حکم صادر کند. افرادی که صلاحیت قضاوت کردن نداشتن حالا قدرت حکم صادر کردن دارند. دیگر نمی‌شود با خودسانسوری از دست آن‌ها مخفی شد. و حتی دیگر نمی‌شود آن‌ها را نادیده گرفت چون این افراد می‌توانند شغل شما را ازتون سلب کنند. به شما ضرر مالی برسونند و حتی در دادگاه واقعی شما را محکوم کنند. قدرت یافتن افرادی که صلاحیتش ندارند واقعه‌ی وحشتناکی است که فضای مجازی آن را رقم زده است.

امبر هرد ناخواسته سیلی محکمی به دنیا زد که از بلکه از حماقت خود دست بردارند. (البته شک دارم همچین اتفاقی رخ بده.) او با فریب دنیا و مظلوم‌نمایی خود توانسته بود که حقیقت را دروغی غیر باور جلوه دهد. او به جنس مونث خیانت بزرگی کرد و از نظر من بزرگترین ضربه به امپراطوری جنبش Me2 تا به الان وارد کرده است.

تا پیش از این یک زن می‌توانست با سوء استفاده از جنسیت خود ادعا کند که مورد آزار یک مرد قرار گرفته است و زندگی را بر او جهنم کند. اتفاقی که گریبان‌گیر مردهای مشهور دنیا و به طور خاص  فوتبالیست‌ها شده بود. یک ادعای ساده کافی بود تا تمام خبرگزاری‌ها رو مجاب کنند که آن را پوشش دهند و تمام ن سرتاسر دنیا به حمایت از این ادعای بپردازند. پس از تبرئه شدن فوتبالیست‌ها و حتی محکوم شدن یکی از این خانوم‌های کلاه‌بردار این فکر به ذهن افراد خطور کرد که این زن‌ها کلاه‌بردارند. امّا شاید کسی فکرش هم نمی‌کرد امبر هرد تو دل برو یک هیولا زشت بیشتر نباشد.

تشکر می‌کنیم که از جانی دپ که در مقابل هجمه یک دنیا طاقت آورد. از نظر من او نمونه‌ی زنده‌ای است که فریاد می‌زند نباید با توجه به جنسیت افراد در خصوص افراد پیش‌داوری کرد. البته امید ندارم که دنیا صدای او را آنگونه که باید بشنود.

شاید برای خیلی‌ها سوال بنظر برسه که درونگراها چطور حال خودشون رو خوب می‌کنند. قوای از دست رفته چطوری قراره برگرده؟

یک ایده می‌تونه عکس پایین باشه. 

اگرچه این روش پرکاربرد و خوب هست ولی برای من روش‌ها کمی مراحل بیشتری دارند. روشی که دوست دارم اشتراک بذارم. خاطره‌سازی با آهنگ هست. 

کافیه که زمانی که حال و هوای متناسب با آهنگ عزیزتون دارید در یک مکان خاص بهش گوش بدید و تصویر خودتون در اون لحظه را به یاد بسپارید. شاید لازم باشه این کار چندین مرتبه تکرار بشه. 

این کار باعث میشه وقتی که بعد از مدتی دوباره اون آهنگ را گوش می‌دید تصویر آن خاطره تلخ و شیرین به ذهنتون بیاد و احساسات شما را تشدید کنه. 

مثلاً من آهنگ خوب به خاطر دارم که 6 سال پیش آهنگ Arwen's Vigil را روی پشت‌بوم دانشکده مهندسی گوش می‌دادم. چشمام را بسته بودم و لپ‌تاپم را مثل ضبط‌ صوت‌های قدیمی در دست گرفته بودم و بلند بلند قدم برمی‌داشتم. حالت ناشیانه‌ای از رقص. به هر حال این آهنگ به من حس آرامش و سبک‌بالی میده. 

یا به طور مشابه آهنگ West coast سه سال پیش اول صبح هنگامی که به محل کار در پالایشگاه می‌رفتم گوش می‌دادم. روزهای سختی بود و خاطرم هست که با این آهنگ شاد می‌شدم و به خودم قول می‌دادم. هنوزم همینطوره.

حوصله متن از این خارجه که آهنگ مختلف خودم و دلیل‌هاشون رو بیان کنم. بهتون پیشنهاد می‌کنم یک آهنگ که دوست دارید انتخاب کنید و هر وقت حال و هوای روحی اومد باهاش از خودتون یک تصویر سازی کنید. یک روزی به کارتون میاد. :-"

الیته این حرفا هیچ دلیل علمی پشتشون ندارند تجربه شخصی منه. اگه برای شما جواب نداد مسئولیتی نمی‌پذیرم. :))